Lu jucaturi di Venezia

Read English version




 
 
Ci fu a Venezzia un forti jucaturi
ca jucannu pirdìu li so dinari,
pirdiu tutti l’oggeti di valuri
d’oru e d’argentu chi sulìa purtari.
 
Niscennu di ddu locu cu fururi,
nun fineva d’a Diu bistimiari
‘mpastava chiddi santi chi sapìa,
lu Paraddisu cu Gesù e Maria.
 
Juncennu a ccertu  puntu ‘ntra na via,
davanti a na cappella si firmau
unni nostri Signuri si scupria
e st’omu chiu di chiù s’incaniau.
 
Tirau un pugnali chi di supra avìa
e da trentottu corpa cafuddau,
però ogni corpu chi ci cafuddava
sangu di la firita ci affaccia(va).
 
Lu iucaturi nun si nn’addunava
ca s’inzanguniava lu pugnali,
si lu sarvò unni sempri lu purtava
comu un avissi fattu nuddu mali.
 
Appuntu ca pri ghiri si nni stava,
ci dissi l’omu Diu celestiali:
“Si nun ti penti di stu tò piccatu
‘mpisu a na furca murirai dannatu”.
 
Però stu jucaturi scilliratu
di st’orrennu piccatu un si pintìu,
rimorsu nun i ‘ntisi, fu ostinatu
e pirdunatu un fù di l’artu Diu.
 
Comu ‘ntra na vanedda fu arrivatu,
un omu assassinatu ddà scuprìu
e chiddi genti chi l’assassinaru
pi cchiù spreggiu la testa ci scipparu.
 
Mentri lu jucaturi tintu avaru
guardava dd’omu mortu ‘nterra stisu,
fu prisu di li guardii e ci truvaru
lu so pugnali di lu sangu ntrisu.
 
Già cunannatu fu senza riparu
a tinta morti ‘ntra na furca mpisu
unni murìu dannatu cu turmentu
comu assassinu e chi facìa spaventu.
 
A quantu giuva lu cunvirtimentu
di qualunqui ostinatu piccaturi!
Nostru Signuri cu compiacimentu
è prontu a lu pirdunu pi l’erruri.
 
Osserviamu ogni so cumannamentu
E avemu fidi in Diu, summu fatturi,
spiramu, comu dici l’avangelu,
di gudiri in eteru ni lu celu.