Canti di Passione

Read English version




PASSIO DOMINI NOSTRI JESU CRISTI
 
Si nuavutri però lu capitamu,
prima chi sia lu sabatu arrivatu
ci damu morti e cuntenti ristamu
 
Accussì lu cunsigghiu ha ‘tterminatu
pirchì aspettavanu l’apportunitati
di cui imputiri ci l’avissi datu.
 
Mentri eranu chisti radunati
in casa di Simuni lu librusu,
c’era Gesù cu l’apostuli sagrati.
 
Una donna cu n’armu ginirusu
vinni e n’alibastru ci offriu
di tricentu muniti prezziusi.
 
Supra la sagra testa lu spargiu
e nelli peri di Gesù cu affettu raru,
chi fu  l’apostuli un dispiaciri riu.
 
E dissiru: ” St’unguentu accussì raru
quant’era megghiu s’avissi vinnutu
e si dava a li poviri lu dinaru,
 
e no chi chista invanu l’ha spargiutu!
Pirchì sta tanta perdita a lu ventu
senza putiri a nuddu dari aiutu?”.
 
Ci rispusi Gesù cu gran talentu:
“Li poviri sempri cu vui li troviriti
e li putiti aiutari ogni momentu;
 
a mia stu jornu sulu m’averiti,
chista  un’opra bona quali fà
sta donna chi vuatri riprinniti.
 
A vuavutri vi dicu in verità
chi sia st’Evangelu predicatu
e pri tuttu lu munnu si farà.
 
Sta dama cu st’unguentu ha dinutatu
l’amara morti mia la sepoltura
e vuatri chi v’aviti murmuriatu”.
 
Giuda sapìa la scena orrenna e dura
che s’avìa lu cunsigghiu radunatu
di pigghiari a Gesù cu gran premura.
 
Di catturarlu avianu pinzatu
per via d’inganni o puru tradimentu
di qualchi suo discipulu stimatu.
 
Giuda c’avia gran pena e sintimentu
pri ddu rinaru quali avia pirdutu,
di guadagnarlu cu ddu sagru inguentu
 
chi supra di Gesù l’avia spargiutu
pinsò d’arrifranchiri ddi rinari, di fari un tradimentu risulutu.
 
E autra cosa nun putennu fari
iu nni lu cunsigghiu, era aggiuntatu
e fici stu malissimu parrari.
 
Avennusi innanzi a loro prisintatu,
Giuda ci dissi;”Io sacciu beni chi vui bramati
d’aviri a Gesù Cristu consegnatu.
 
Su’ prontu a fari quantu cumannati,
vi lu cunsignu iu a vostru talentu,
basta però c’a mmia rimunerati”.
 
Ci rispusi, sintennu lu so ‘ntentu:
“Si tu a nnui senza disturbu lu cunsigni
ti damu trenta muniti d’argentu”.
 
Avennu fattu tali patti indigni
in Bettania Giuda à riturnatu
un’eranu l’autri apostuli benigni.
 
Era di Lazaru lu jornu arrivatu,
ccà santu Luca attesta comu appari,
chi l’apostuli soi Gesù à cchia(ma)tu
 
e ci dissi:”Va iti a ppriparari
la cammara pri la cena prestamenti
chi nni duvemu la pasqua celebrari.
 
L’apostuli rispunneru obberienti:
“Maistru uni voi chi priparamu
una stanza a cciò chi sia un locu dicenti?”
 
In chistu passu a S.Marcu ossrvamu
chi n’attistatu certu e veru fa
e chistu chi nui ora raccuntamu.
Lu bon Maistru cu benignità
a Pietro ed a Giovanni s’ha chiamatu
e ccidissi:”Va iti a la città,
 
ddà incontreriti un omu fortunatu
chi porta un vasu d’acqua e lo seguiti,
pri fina chi sarà in casa arrivatu.
 
Parrati a lu patruni e riferiti
di ‘nnomu e parti mia chista mmasciata
e sti dulci paroli ci riciti.
 
“Lu nostru Maistru cu la so brigata
cu li discipuli vi manna a prigari
chi ccà vurrìa la cena priparata.
 
E’ brevi lu so tempu c’avì’à ffari
iddu lu locu vi disignirà
e vi mittiti li cibbi a priparari”.
 
Li dui apostuli eru a la città,
ddà quantu dissi Gesù hannu truvatu,
di lu patruni tanta carità.
 
In chidda sira lu verbu omu natu
cu li so apostuli la cena iu a ffari
secunnu l’Ebraismu stilatu.
 
Ccà santu Luca segui a rraggiunari
chiddi paroli chi Gesù ebbi a ddiri
a l’apostuli soi benigni e rari.
 
Gesù cci dissi: “Prova sta siritina un gran piaciri
ch’io fazzu cu vui, fratelli amati,
l’ultima cena prima di muriri.
 
Vuavutri, amici miei, vi riguardati
di quannu vi mannava a pridicari?
Vi dicìa a tutti: Cauteli nun purtati,
nè armi, né sacchetti, né dinari.
Ora cu un avi dinari vinniti
la vesti e vi duviti la spata comprari,
 
ch’è brevilu me tempu, ben sapiti,
siccomu scrittu sta per profezzia,
in persuna mia avverari lu veriti”.
 
Chidda apostolica e bona cumpagnia
girannu l’occhi truvaru dui spati
ddà intra unni la cena si facìa.
 
Ieru nni lu Maistru ralligrati
e ci dissiru:”Nui avemu ritruvatu
ccà dintra stessu sti valenti spati”.
 
Rispusi e dissi Gesù, verbo omu natu,
a l’apostuli e cci dissi:”Su bastanti?” 
E l’apostuli s’ànnu cuitatu
e dissiru ‘ntra iddi in chiddu stanti:
“cusà di nui  cui capu laserà
murennu, lu maistru nostru amanti”.
 
Cci dumannaru pi curiosità:
“Quannu muriti vui,ulci signuri,
di nuavutri lu capu cui sarà?”
 
Gesù cci dissi:” CCi sunnu li maggiui,
li principi, li re e li patentati
chi su chiamati li boni fatturi.
 
Ma chistu un su per vui, fratelli amati:
cu voli aviri lu regnu beatu,
bisogna praticari l’onertà
Ca cui s’umilia sarà esalttu
davanti lu mio patri onnipotenti
e ccui s’esalta sarà umiliatu.
 
Vuatri chi mi faciti da sirvienti
e io chi sugnu a ttavula assittatu
nn’avemu a stimari tutti egualmente.
 
Simuni Pietru, pi tia aiu parratu,
chi lu dimoniu ti cerca d’eguagliari
appuntu comu lu granu crivellatu.
 
Sta al’erta e prontu, un fariti gabbari,
ma guarda sti fratelli tuoi costanti
a farli nella firi rinfurzari.
 
Si qualchedunu alla firi è vacillanti
sia cautu e forti a darici riparu
a ffarli divintari chiù costanti”.
 
Indi di chistu l’agneddu manciaru
senza rumpiri ossu e, stannu accura,
cu diligenzia la carni livaru.
 
Chista era cirimonia d’allura
pi mimoria di la libirazioni
d’Egittu, comu dici la scrittura.
 
Allura Gesù cu santa intenzione
lu pani di la mensa s’à picchiatu
e lu benedissi  cu divuzione.
 
A l’apostuli soi l’ha dispinsatu
e dissi l’infinita sapienza:
“Chistu è lu corpu mio ncibu lassatu:
 
Manciati, amici mei, cu cunfirenza,
pi’ infina chi lu munnu finirà
sempri sarà cu vui la mia assistenza”.
 
Poi si pigghiau lu vinu c’umirtà,
lu benedissi e dissi a capo chinu;
“Chistu è lu sangu mio con verità:
 
Austatilu ch’è un nettari divinu,
comu un novu ed eternu testamentu
pi libirari a l’omu di continu.
 
Pi quannu casca in qualchi mancamenti,
stu sangu in grazia lu rimetterà
ed avirà lu pirdunu ogni momentu”.
 
San Matteu dici chista verità
in chistu passu, e metti a rraggiunari
quantu dissi Gesù cu verità.
 
Gesù fici a l’apostuli stu parrari:
“A mmia unu di vui m’è trarutu
e m’ha vinnutu pi trenta dinari”.
 
Sta parola a l’apostuli l’à ffirutu
lu cori e dissi ognunu: “Sarroggiu io,
Maistru amatu, chi vaiu trarutu?”.